Λιτόχωρο: Στη μνήμη του Γιώργου Μάνου

Και να, που ήρθε η ώρα να γράψω όχι κάποιο άρθρο κοινωνικού περιεχομένου, ή να αναφερθώ σε κάποιο παιδικό μου βιβλίο, αλλά στον λατρεμένο σύζυγό μου, τον θησαυρό της οικογένειάς μας, που έφυγε απρόσμενα για τον ουρανό πριν δέκα ημέρες.

Εκείνος δεν μιλούσε, παρά μόνο όταν είχε αληθινά να πει κάτι, όταν επρόκειτο να οικοδομήσει στη συζήτηση τους συμμετέχοντες, να δώσει ακριβείς πληροφορίες ως γνώστης πολυποίκιλων θεμάτων με θαυμαστή μνήμη και κρίση, ή να διαφωτίσει σε κάποιο θέμα ιστορικού, επιστημονικού ή πνευματικού περιεχομένου στα οποία εντρυφούσε με διαρκές ενδιαφέρον.

Η εργασία του ήταν κυρίως μυστική: προσφορά αγάπης και άγρυπνου ενδιαφέροντος, πρωτίστως για την οικογένειά μας, για την οποία θυσίαζε κάθε προσωπική του στιγμή, κάθε θέλω, κάθε του ανάγκη… Ζούσε για να υπάρχουμε όλοι μαζί, να πορευόμαστε ενωμένοι, να οδεύουμε πάντα εμπρός σφιχταγκαλιασμένοι…

Έτσι άλλωστε συμπεριφερόταν και στο σχολείο, που επί 35 χρόνια εργαζόταν ως καθηγητής Φυσικής (1980-2015) και Διευθυντής στο Λύκειο Λιτοχώρου (2007-2015). Τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί ήταν γι αυτόν η προέκταση της οικογένειάς του. Δίδασκε με την πραότητά του, είλκυε το ενδιαφέρον των παιδιών με την πρακτική διδασκαλία του και τα παραστατικά παραδείγματά του, ενέπνεε με το ήθος και την σιωπή του, χαροποιούσε με το έξυπνο χιούμορ του και την καθημερινά ευχάριστη διάθεσή του…

Έτσι τον γνώρισα κι εγώ, αφού υπήρξε καθηγητής μου τη σχολική χρονιά 1980-81. Είδα ως μαθήτρια τον άνθρωπο που δίδασκε χωρίς στείρο διδακτισμό, που οικοδομούσε με την στάση του, που καλλιεργούσε τις ψυχές μας φυτεύοντας τον σπόρο της αγάπης στην επιστήμη και προπάντων της κατά Θεόν σοφίας.

Στην ενασχόλησή του με τα κοινά το μοναδικό μέλημά του ήταν το κοινό συμφέρον και η ακεραιότητα της προσωπικότητάς του, για την διαφύλαξη της οποίας δεν έκανε καμία υποχώρηση, κανέναν συμβιβασμό…

Σιωπούσε με το ήθος του, μιλούσε με τις πράξεις του, πορευόταν με επίγνωση και συνείδηση στις επιλογές του.

Κοντά του έμαθα να αγαπώ… Μια αγάπη ελεύθερη, που δεν προσκρούει στις αδυναμίες των άλλων, στις τυχόν παραλείψεις τους, στις ατυχείς στιγμές τους. Μια αγάπη που κοιτάζει κατευθείαν στο πρόσωπο και βλέπει μόνο τα θετικά του, που διεισδύει στο είναι του και στο μεγαλείο της ύπαρξης, πίσω από την οποία τα καθαρά μάτια βλέπουν πάντα την σφραγίδα του Δημιουργού. Μια αγάπη που περικλείει θαυμασμό για τον άλλο άνθρωπο, ως δώρο του Θεού!

Ναι, όταν αγαπάς συγκινείσαι, η ύπαρξή σου κινείται μαζί με τον άλλον, ακούς τους κτύπους της καρδιάς του, αναπνέεις την ανάσα του, αγρυπνείς στο προσκέφαλό του για να μην χάσεις καμία του στιγμή… Έτσι συμπεριφερόταν, αυτό προσλαμβάναμε, αυτό ζούσαμε, αυτό απολαμβάναμε…

Ξέρουμε πως ο Θεός μάς χάρισε έναν θησαυρό. Πολλές φορές στην πορεία της κοινής ζωής μας έκανα την σκέψη πως δεν άξιζα ένα τόσο μεγάλο δώρο, μα εκείνος σαν να διάβαζε την σκέψη μου παρέμεινε πάντα ταπεινός, πράος και μειλίχιος, δίνοντας αξία και καμαρώνοντας όχι για τα πλούσια χαρίσματά του, αλλά για τα δικά μου ανύπαρκτα και ευτελή τάλαντά μου…

Το προηγούμενο βράδυ της παντοτινής αναχώρησής του καθώς επέστρεψα από μία επίσκεψη μού έδωσε την τελευταία μπουκιά από το δικό του πιάτο, σαν να ήθελε να μου πει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να μοιράζεσαι το καθετί.

Χαιρόταν να φροντίζει πάντα τις ανάγκες μας. Αυτό έκανε κι εκείνη την Δευτέρα. Ήρθε στο σπίτι κουβαλητής από την λαϊκή με πλούσια τα αγαθά, ίσως για να μην λείψει τίποτα, ούτε από εμάς ούτε από την αγαπημένη μανούλα του, στο δείπνο που θα ακολουθούσε μετά την εξόδιο ακολουθία του.

Κι αφού έφερε όλα τα καλά, έτρεξε να προσκυνήσει τον αγαπημένο Άγιό μας, τον Άγιο Διονύσιο, να χαιρετήσει τον π. Πορφύριο και την ιεραποστολική στέγη που διακονούσε με αγάπη και χαρούμενη διάθεση κι ύστερα επέστρεψε στο σπίτι μας κι έφυγε ήσυχα για τον ουρανό.

Ξέρουμε πως δεν ήθελε ποτέ να μας κουράσει, να τον διακονήσουμε έστω αυτήν την ύστατη στιγμή. Επέλεξε να φύγει ήσυχα όπως ειρηνική υπήρξε ολόκληρη η πορεία της ζωής του…

Τώρα πια η απουσία του συνέχει με λύπη τις καρδιές μας. Μα γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας, πως παρότι έφυγε απρόσμενα χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας να τον ταλαιπωρεί, εκείνος προετοιμαζόταν από καιρό. Το ταξίδι της ζωής του κοντά στον πολυσέβαστο ιερέα π. Ιωάννη Καλλιακούδα από την ηλικία των πέντε χρονών, η βαθιά του πίστη που εκδηλωνόταν ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουγό του καθημερινά, η ζωντανή του σχέση με τα μυστήρια της εκκλησίας, η διακονία του στα παιδιά της μακρινής Τανζανίας, η άνευ όρων αγάπη του προς όλους μας, είναι τα εφόδια για το μεγάλο του ταξίδι στον ουρανό.

Ο πόνος μας είναι μεγάλος, μα και μαζί η βεβαιότητα πως στο ζωντανό σώμα του Χριστού η ύπαρξή του θα πλαταίνει συνεχώς και η αγάπη του θα τροφοδοτείται εναργώς από την Θεία Αγάπη, σταλάζοντας στις διψασμένες από την φυσική απουσία του ψυχές μας σταγόνες θείας παρηγοριάς και αναστάσιμης ελπίδας.

Προσευχόμαστε ο Θεός να κατατάξει την ψυχή του εν χώρα ζώντων.

Ευχαριστούμε θερμά όλους όσοι παρευρέθηκαν στην πάνδημη κηδεία του και με κάθε τρόπο συμπαρίστανται στο πένθος μας.


Αιωνία η μνήμη αυτού.



Καλή Ανάσταση!

Κατερίνα Νίκα- Μάνου